Het bestaan van 51 Pegasi B, zoals de Joviaanse planeet sindsdien genoemd wordt, werd op 12 oktober 1995 door de Amerikaanse wetenschappersMarcy en Butler bevestigd en geldt als mijlpaal in de geschiedenis van de astronomie. Mayor en Queloz kregen hiervoor samen de Nobelprijs voor Natuurkunde 2019 die ze moesten delen met James Peebles 'voor bijgedragen aan ons begrip van de evolutie van het heelal en de plek van de aarde in de kosmos'.
In 2005 stonden al meer dan 300 wetenschappelijke publicaties op zijn naam.
Van 1989 tot 1992 was hij voorzitter van ESO's wetenschappelijke raad van toezicht; van 1988 tot 1991 leidde hij de Commissie voor Galactische Structuur bij de Internationale Astronomische Vereniging en van 1990 tot 1993 zwaaide hij de scepter over het Zwitserse Genootschap voor Astrofysica en Astronomie.
Sinds de ontdekking van Pegasus 51b stond Michel Mayor met zijn onderzoeksteam aan de wieg van de ontdekking van nog veel meer exoplaneten.
In 2003 werd daartoe bovendien nog zijn nieuwste planeten-zoekinstrument, de zogenaamde High Accuracy Radial Velocity Planet Searcher (HARPS) in gebruik genomen. HARPS is een uiterst nauwkeurige echelle-spectrograaf. Het instrument werd in 2002 geïnstalleerd en ontving zijn eerste licht in februari 2003 van ESO's 3,6 meter telescoop in het La Silla Observatorium in Chili.